Als je langs de velden rijdt, niet te hard (het liefst ga je stapvoets, je wilt niets missen) kijk dan naar de samenhang, hoe het graan genadeloos wordt onderworpen door een onzichtbare dirigent, een concertmeester die hoog boven de aren, strak en toch schijnbaar zonder moeite, alle aanwezigen dezelfde kant op stuurt. Alsof je kijkt naar een scène uit Fantasia, het gezamenlijk breken van golven bij het strand: Alles in het gelid, honderden vierkante meters met één stem, wuivend op dezelfde muziek. Loepzuiver georchestreerd, alsof ze smeken om sturing en dat allemaal zonder dwang. Dat laatste weet je niet zeker, je neemt het voor het verhaal maar aan.
Graan. Zonnebloemen. Maïs. Riet. Luisteren ze naar een macht van hogerhand? Bestaat er zoiets als democratie onder planten? Is er een autocraat die wind heet, een magnetische kracht boven het land die vriendelijk aanstuurt of juist geselt zonder dat jij er weet van hebt? Gebeuren de dingen omdat ze nou eenmaal gebeuren, omdat het sinds het allereerste begin zo ging en nu nog steeds op die manier zo gaat? Je weet het niet, je weet het niet. Je weet het niet.
