Iets snedigs, dat wil men lezen. Iets vuigs. Iets waar flink wat spuugklodders, een knalrood hoofd, een vervaarlijk kloppende ader in de nek bij komt kijken. Schrijf een rauwe rant over een gemeenschappelijke ergernis, geef veilig af op de klootzakken aan de overkant, rep over een onverlaat aan de buitenring en deel heel misschien een plaagstoot uit aan de eigen bovenklasse, zogenaamd om scherp te blijven, en ze eten uit uw hand.
U kunt het ook over de vertederingsboeg gooien. Dan dient u uw lezers te overladen met de literaire equivalent van een paar bruine puppy-ogen, met zachtmoedige melancholie, sus ze in slaap met verhalen van vervlogen tijden, pijnlijke liefdes, existentiële enzaamheid, onbeantwoorde liefdesbetuigingen aan verdwenen decennia en de doden, afgetopt met een vleugje van hoe het vroeger altijd beter was. Er valt misschien geen droog brood te verdienen met zuurstokroze- of juist inktzwarte sentimentaliteit als handelsmerk, maar u zult gekend zijn, door velen heimelijk bemind.
Wat het ook goed doet is herkenbaarheid. Eigenlijk had deze tip om naam te maken bovenaan moeten staan. Schrijf over iets waar de meerderheid zich in herkent en u wordt gegarandeerd gelezen. Mensen smullen van wat ze allang weten. Van wat ze elke dag zelf doen en elke dag zelf waarnemen. Niets bekoort de voortsukkelende middenmeute meer dan lezen over het eigen leed. Dat kun je dan op quasi-jolige toon te berde brengen, jij als heraut van de ‘ongemakkelijke’ waarheid. Een gebbetje over de ongemakken van de stoelgang na een week oliebollen of de ellende van voordringende kadavers op de markt, jengelende kinderen in de bus, poep op de straat, haren in het doucheputje, mondmaskers, onbehoorlijk lange wachttijden bij de huisarts waar we ook wel weer begrip voor hebben, ziekenhuiseten, seksende buren als u net wilt gaan slapen, loslopende katten die uw tuin volschijten of al die lieve schattige vogeltjes vermoorden, ouderdomsvlekken en het eeuwige gevecht tegen de kilo’s, vrouwen van boven de vijftig, het leed dat vuurwerk heet of juist het leed dat vuurwerkhatende nazi’s heet, boomers, millennials, terugstromende drollen uit een wc-pot na een hevige regenbui omdat je in een huis met verouderde buizen woont en natuurlijk treinterreur (deze is bijna ad infinitum uit te melken met diverse subcategorieën, te denken valt aan: in de coupé: patatje oorlog etende asocialen, bellende hufters, mensen die hun badkamerituelen mee de trein in nemen en zonder gêne in de weer gaan met nagelknipper- en vijl en die nagels vervolgens op hun dooie akkertje gaan lakken, deodorant spuiten, epileren en God mag weten wat nog meer, en personen die x-hamster kijken zonder oortjes. Ook op het perron valt ruimschoots materiaal voor een ‘herkenbaar stukje’ te vinden. Hierbij kun je denken aan, om er slechts een paar te noemen: mensen die nog steeds roken ook al is de prijs van een pakje sigaretten al tegen de 25 euro en moeten ze inmiddels fruit laten staan om hun longen te kunnen blijven asfalteren en ook groente als ze de voiceboxen die ze binnenkort nodig hebben ook nog willen bekostigen, en die dan menen te mogen roken op plaatsen waar ze ook jouw lichaam blootstellen aan een vroegtijdige dood, tongzoenende emo’s, lawaai dat van 8000 kanten op je in beukt, uitvallende treinen door blaadjes op het spoor of zo’n onbehoorlijke springer, hoe durft ie, geuren van geroosterde beesten en wederom die misselijkmakend weeïge lucht van patat met pindasaus. Laten we zeker de horde mensen voor naast en achter je niet vergeten die in een soort wave van lillend vlees en masse de deuren naar Mordor bestormt als het ‘ready to enter’ sein gegeven wordt. Ik kan hier nog uitweiden over het loket en loslopende conducteurs, maar dat laat ik omwille van de leesbaarheid en de kort-ende-bondigheid maar even buiten beschouwing) en laten we dat vermaledijde alomvertegenwoordige Nederlandse rotweer niet vergeten.
Je kunt ook de Sylvia Witteman-benadering nemen. Schrijf over de alledaagse dingen maar dan niet met die zogenaamd vrijpostige kwinkslag, geen herkenbaarheidsgekkigheid dit keer, nee: schrijf over de kleine gebeurtenissen alsof het unieke pareltjes zijn. Mensen houden van kijken naar de nieuwe kleren van de keizer. Ze smullen van iets geserveerd krijgen dat wordt gepresenteerd als driegangenmenu, maar wat eigenlijk opgewarmde magnetronstamppot van eergisteren is. Het werkt, mensen, echt, geloof me. Als u wilt opvallen moet u schrijven over wat iedereen al weet. De truc is om het te brengen op een manier dat mensen zichzelf en hun gedragingen op een plezierige manier op de hak genomen voelen (en dus niet te kakken gezet of afgeserveeerd als klapjosti’s), of dat men uw uitgekauwde onderwerp leest en denkt: oh, dit is héél bijzonder en spot-on omschreven allemaal. Neem maar van mij aan: het wérkt. Het zal superlikes regenen. U zal de ontvanger van een duimpjesdouche zijn. Een onsje meer en er valt u wellicht een waterval aan hartjes ten deel. Nog even en u kunt geld gaan verdienen als literaire wereldster met een patrionpagina en een eersteklasboekdeal in da pocket.
Schrijf vooral niet buiten de comfortzones van uw incrowd. Ga niet tegen de heersende mening in, verkondig geen ongemakkelijke alternatieve ideeën, zeker niet als ze van de overkant van het gepolariseerde touw komen en breng deze dan vooral niet als absolute waarheden. Het moet wel gezellig blijven. Schrijf ook geen doorwrochte lappen tekst waar u dagen of weken op hebt gezwoegd. Het zijn paarlen voor de zwijnen, zonde van uw tijd en slecht voor uw gemoed. De mensen houden niet meer van lastige woorden en lange zinnen, hun aandacht past tegenwoordig in maximaal twee tiktoks, dus hou het kort en bondig, liever een zin met drie woorden dan eentje waar…afijn, u was de draad alweer kwijt. Onthou dus goed: niemand zit te wachten op uw eventuele talent, wel op herkenbaar vermaak en dit dan in simpele, pakkende taal.
En nu we toch bezig zijn: plaatjes zijn meestentijds beter dan tekst. Ik weet dat u het vak van schrijver ambieert en hier misschien van schrikt, maar heus, ook bij een leuk plaatje kunt u tekst kwijt. Schrijf een pakkend onderschriftje, bijvoorbeeld. Vat de door u gekopiëerde meme of foto samen in een regel of twee! Dat is geen sinecure, onderschat het niet! Als u als aspirant schrijver wilt opvallen in de constante stroom mensen die ook op unieke wijze willen opvallen, kunt u echt het beste beginnen (en hoogstwaarschijnlijk ook eindigen) met beeld. Geen hond zit nog op inhoudelijke teksten te wachten en niets vangt de essentie van een onderwerp beter dan een kek plaatje of filmpje dat viral kan gaan. Nog beter: vat uw tekst samen in een filmpje waar u de horlepiep danst! Ik weet dat het tegenstrijdig, zo niet als vloeken in de kerk klinkt, maar als u werkelijk naam wilt maken als schrijver word dan plaatjesplemper!
Succes verzekerd, ouwe contentcreator, break a leg!