Je stapt uit bed en voelt het kraken
Je denkt: nu is dan Het Moment
Aangebroken dat je echt oud bent.
Dat je niet meer lichtvoetig door het leven stapt maar elke stap voelt duwen

steeds zwaarder, dat niets meer vanzelf lijkt te gaan, is zoals het was.

Je bent bang dat de zwaartekracht het van je winnen zal

Dat je huis niet stevig blijkt maar vol gaten en kieren waar de wind je omver door zal blazen dat je kou vat en je ziekelijk maakt. Je aan bed gekluisterd raakt en de wereld elke dag opnieuw zonder jou zal draaien.

Dat je huis niet stevig is en toch als een gevangenis voelen zal, krakende piepende planken en verduisterde ramen die het zonlicht bij je weghouden en het geluid en de aanraking van de mensen die je liefhad smoort.

Laat de tijd geen vat hebben op mijn vermogen lief te hebben denk je. Op mijn vermogen te worden gezien voor de mens die ik was en nog altijd ben. Laat me niet verdwijnen in een schaduw van mezelf, in een negatief van het beeld dat men van me had.

Laat het smeer tussen mijn botten er voor altijd zijn, bid je vurig. Je bent bereid je ouderdom te dragen zolang er maar beweging in je blijft.