Ik kreeg het blad Happinez vorige week ongevraagd toegestuurd. Het was bij een bestelling van groene thee met earl greysmaak meegeleverd, dus ik moet toegeven dat ik het een klein beetje zelf had uitgelokt. Ik was niet blij dat de Happinez mijn huiskamer had weten te bereiken. Ik lees sowieso geen papieren tijdschriften, ik vind dat net zo zinloos als het eten van pennywafels, maar van alle tijdschriften wil ik de Happinez waarschijnlijk het minst graag in mijn privédomein. Wat een kutblad is dat, zeg.

Ik hou ook niet van bladen als woman’s health of Cosmopolitan of Linda of Wendy of hoe die vrouwenbladen die als wekelijkse of maandelijkse missie schijnen te hebben mij inadequaat, incompetent, vadsig en slonzig te laten voelen ook maar moge heten.

Tien tips om weer snel lekker in je vel te zitten. Bij de tweede tip (altijd eerst je rechterbeen afdrogen en onderaan beginnen!) voel ik me al schuldig omdat ik mij blijkbaar al mijn hele leven verkeerd heb afgedroogd en ben ik bang dat ik nu mijn lichaam zo verwaarloosd heb dat het nooit meer goed komt met mij en mijn bloedsomloop. Stop met koffie drinken want daar krijg je kanker van, of een of andere nare willekeurig in te vullen rotaandoening en probeer in plaats daarvan carob- of eikeltjeskoffie en je zult shinen als nooit te voor! Nou geloof me, ik heb in mijn jaren 70 jeugd het genoegen van de vermalen johannesbroodboompeul mogen smaken die zogenaamd een goede vervanger van cacaopoeder zou zijn en ook dat van de koffie gemaakt van eikels en ik kan je verzekeren dat het genoegen niet wederzijds was. Zelden zoiets smerigs als carob gegeten of gedronken (het moment dat je een hap van die ‘chocolade’ nam en erachter kwam dat het helemaal niet naar chocola smaakte en wel naar koeienvlaai, horen dat Sinterklaas niet bestond was minder erg, geloof me) om over mijn trauma door eikeltjeskoffie maar te zwijgen. Een prachtige poncho in mosterdgeel voor…475 euro? Serieus? Eerst mij lekker maken met onnodige kleding en dan doodleuk zo’n prijs erbij vermelden? Dat jullie redactrices elkaar de tent uitvechten voor freebies van trappelende bedrijven is prima (misschien kunnen ze beter ‘influencer’ op Instagram worden, dan weet je als argeloze lezer in elk geval zeker dat je naar reclame zit te kijken), maar iemand als ik mag al blij zijn dat de H&M in de uitverkoop een poncho in afzichtelijk geel verkoopt. Word bikiniproof in 30 dagen met deze eenvoudige oefeningen! Zat ik net lekker op de bank met twee repen cote d’or en moet ik nu opstaan van jullie om te scrubben scrubben scrubben op een dieet van wortels en groene smoothie zeker. En natuurlijk weer schuldig voelen, altijd maar weer dat verdomde schuldgevoel. Heb jij ook last van cellulitis? Doe dan zoals wij en word strak in no time! Weer iets met gratis producten voor redactrices die even zijn vergeten dat ze journalist zijn en geen advertorial zouden moeten schrijven. Emily ging naar Nepal voor de zen maar kwam terug met een Echte Man. Het geheime leven van Kim – overdag juf op een basisschool, s nachts dure escort! Mijn leven met boulimia! Jongens, al die Vriendin-verhalen, die hele trend van tranentrekkende human interest (hoe voelt dat nou? Geen feiten! Gevoel!) wordt nog eens onze ondergang. Die zucht naar horen over andermans leed, die intense behoefte te lezen dat een ander het nog slechter heeft, ga weg.

Ga weg. Ga gewoon weg.
Kijk, ik weet heus dat het ook aan mij ligt dat ik me ontoereikend voel na het doorbladeren van zo’n prul. Dat ik erom zou moeten lachen, heel hard en lang en dat ik medelijden zou moeten hebben met de dames die zo’n blad (waarschijnlijk met uitgestreken smoel, misschien wel hard lachend) vullen, ik weet dat allemaal heus wel. Ik heb zelf voor een mannenblad gewerkt waar ik de horoscopen verzon, dus ik zou moeten weten wat voor een onzin die papieren vodjes verkopen. (Ik maakte het op een gegeven moment zo gortig dat iemand anders de horoscopen weer overnam. De geïrriteerde eindredacteur zei dat iedereen wist dat de maandelijkse horoscopen onzin waren maar mijn freubelwerkjes waren zo overduidelijk fictie dat er klachten over waren gekomen op de redactie.) Maar nee: ik lig daar maar te atrofiëren op mijn verlepte krent en me steeds kleiner te voelen als ik zo’n blad lees, net of de onzin tegen mijn zin mijn poriën insijpelt, als een onverkwikkelijke horrorosmose. Hoe je slanker en succesvoller kunt zijn, welke spullen je allemaal moet hebben en kopen (in hun webwinkel!, ze hebben allemaal een webwinkel en minstens 4 pagina’s in de papieren editie met goederen die je status verhogen, je lichaam verbeteren, usw., allemaal gratis ter beschikking van de geheel onafhankelijke redactie gesteld die er vervolgens geheel onpartijdig een kritisch stukje over schrijft), dieettips, eindeloze oeverloze onzin en dat elke maand opnieuw.

Ik lees die bladen gewoon niet meer, ik ben niet bestand tegen zoveel perfectieterreur. Mijn leven is oneindig veel beter sinds ik die rommel niet meer lees.

En toen kwam de Happinez dus ongevraagd tot mij en moest ik concluderen dat dit blad nóg erger is dan alle roddelbladen én fitnessbladen én modebladen bij elkaar. Ik zei het al: wat een kutblad. De Happinez is een sneaky blad dat volgens de ondertitel een ‘positive, wise & loving life’ propageert (in het Engels, natuurlijk) en dat je waarschijnlijk met een grote mok dampende thee in beide knuisten tot je moet nemen voor een ‘momentje voor jezelf’. Ik kan het blad alleen tot me nemen met een dienblad vol sarcasme, ben ik bang. Het idee dat er vrouwen zijn die elke keer reikhalzend uitkijken naar dit momentje voor zichzelf stemt mij droef.

Toegegeven; er staan misschien een of twee redelijk interessante verhalen in het blad, maar dat komt dan vooral door de foto’s en het feit dat het een reisverslag betreft en geschreven is door een serieuze freelancer die hard moet werken voor zuurdesembrood op haar plank. Het gros van de pagina’s wordt echter gevuld met quasi-spirituele mumbo jumbo, van een stuk over ‘leven vanuit je intuïtie’ en hoe je kunt leren los te laten tot de geheime krachten van je bekkenbodem en een overbodige column van de Eindhovense Henk van Straten.

Ik voel mij tijdens het ‘lezen’ van de Happinez niet zo inadequaat, dik, slonzig en vies als tijdens het lezen van die andere bladen, dat is een voordeel in de categorie Johan Cruijff, maar als ik langs artikelen als ‘Runen leggen: antwoord op je vragen’ en weer tientallen pagina’s met shoptips (soul journals, toilettas tree of life, horloge let it grow, krachtkettingen en bergkristallen met zuiverende werking) blader, voel ik me toch een partij verdrietig en gedeprimeerd. Hebben wij dit nodig, mompel ik dan, hebben we echt zo’n blad nodig dat ons in plaats van lichaamsplained nu mindsplained. Dat ons in soundbites en loze kreten zogenaamde spirituele voeding voert, arme schrale hongerige zwevende zingevingszoekertjes die wij zijn, hunkerende lege dolende oude meisjes die hopen dat een zon en maan-ketting van de Happinez of een brok celestien à 35,= die de negatieve energie van anderen neutraliseert, ons vervult en opvult en richting in ons leven geeft. Na het lezen van de Happinez kunnen wij er weer anderhalve maand tegenaan, lijkt de boodschap. Zonder de Happinez is deze planeet onbarmhartig en kil.

Je zou bijna willen dat onzelieveheer weer bestond. Toen onzelieveheer nog bestond hadden we al deze onzin namelijk niet nodig. Toen maakte je maar zin, ook al leek alles zinloos en had je nul zin.