Het voelt raar om te navelstaren terwijl er aan de randen van Europa een volk onder de voeten wordt gelopen door de zonen van een broedervolk, daarheen gestuurd door een man die zo totaal is losgezongen van de realiteit dat hij in zijn eigen koude oorlogsretoriek is gaan geloven. Het is onverteerbaar dat er mensen sterven, jongens met een heel leven voor zich, kinderen niog, kinderen die kinderen vermoorden die een taal spreken die lijkt op de hunne, terwijl ze niet eens kunnen verwoorden waarom ze dat moeten doen . Ja, om de ‘idealen’ van Putin te wezenlijken die niets anders dan de reutels van een man met grootheidswaanzin zijn. Ik huil om al deze onnodige doden en ik vervloek deze gewetenloze schurk en ik bid tot een God waar ik niet in geloof dat de Russen zelf in staat zullen zijn deze man te verwijderen van zijn opblaastroon. Een paleisputsj en het volk als aanzwellende tsunami, niet te stoppen, niet te stuiten, de straten zullen overstromen, een eind aan dit geweld. En dat men daar dan eindelijk, eindelijk, eindelijk, kiest voor een ander pad. Eindelijk eens geen dictator, eindelijk eens iemand die niet zijn gat afveegt met het volk. Eindelijk misschien iets van een democratie.
En toch moest ik vandaag navelstaren. Ik kon er niks aan doen, geloof me, het was sterker dan ik. Hoezeer ik ook bezig ben met wat er elders gebeurt, hoezeer ik er ook door wankel. Ik ben er nog en ik heb alleen dit leven. Ik kon er niet omheen en dus staarde ik zoëven diep en hard in mijn eigen navel. Het deed maar een héél klein beetje pijn.