Twee jaar geleden mocht ik voor het eerst en vermoedelijk ook voor het laatst naar het boekenbal. Ik werd niet door het CPNB uitgenodigd; er was een wat ingewikkelde constructie met kaartjes voor gearriveerde schrijvers die door de uitgeverij werden verzocht zonder date te komen en dat de minder gearriveerde schrijvers uit de stal dan ook een kans hadden dit spektakel mee te maken. Het is twee jaar geleden, ik heb inmiddels geen idee meer wiens nepdate ik was.
Ik had flink mijn best gedaan voor die toegang tot het Boekenbal, het ging in mijn geval zeker niet vanzelf. Praten als Brugman, geursporen achterlaten, talloze mails en appjes, zelfs chantage: ik heb een hoop karmapunten verloren in mijn boekenbalqueeste en zoals met veel zaken: ik ga door tot ik erbij neerval. En toen mocht ik. Shit: jurk, panty’s (Ik haat die dingen, God wat haat ik die synthetische shit aan mijn lijf! Maar ik kon moeilijk hartje winter halfbloot door de hoofdstad kruipen na afloop), oh shit en welke schoenen moet ik dan aan bij die nog niet geselecteerde jurk? Ik sloeg bijna op tilt van al deze levensvragen. Wat een drama. En waarom, waarvoor voor wie deed ik dit? Wie zou het ook maar ene reet kunnen schelen waarin ik op dat Bal verscheen? O Ja, je doet het voor jezelf. Right. In dat geval zou een spijkerbroek maat 29 volstaan, met een extrastrak shirt waar mijn enorme bos hout en zweetplekken goed in uit zouden komen, maar ik wist ook wel dat ik dat uiteindelijk toch niet zou doen.
Ik had nog een prachtige jurk die ik anderhalf jaar ervoor had gekocht voor de finale van een schrijfwedstrijd. Voor de zekerheid kocht ik online nog een reservejurk met panterprint, noem het een voorgevoel. In Amsterdam hielp mijn redacteur me bij het uitzoeken. Er bleek alleen weinig te kiezen, de mooie finalejurk ging met geen mogelijkheid dicht. Hoe hard ze ook trok, welk corrigerend ondergoed ik ook aantrok, die verdammte rotjurk bleef op mijn ribben hangen. Wel godverdomme! Hoe was dat mogelijk? Ik was niet aangekomen, voelde me prima, alleen had ik blijkbaar in iets meer dan een jaar een torso van een gorilla gekregen. De redacteur maakte het er bepaald niet beter op door te opperen dat het aan de overgang lag, zoiets was bij haar ook gebeurd, je zakte op een gegeven moment gewoon wat in, als het ware. Nu voelde ik me niet alleen enorm, maar ook nog eens oud.
Gefrustreerd ramde ik mezelf in het panterkleedje, dat gelukkig wel paste en best leuk stond. Ik kon in elk geval ademen en kon dat onvriendelijke, mensonterende corrigerende ondergoed ook uit laten. Wat een martelwerktuigen zijn die dingen, geen enkele vrije beweging is mogelijk en ze zijn alleen ontworpen om er patent en strak en slank uit te zien, niet om plezier in te maken, geef mij maar zwierende rokken en ieniemienie onderbroekjes. Die zijn pas vrij.
Van het boekenbal zelf heb ik weinig meegekregen, eigenlijk. Seksende mensen in de wc’s, check, soort van gezien, maar twee mensen die elkaar lekker vinden brengt mijn hoofd niet op hol. Georgina Verbaan met heel veel mannelijke aanbidders in een veel te klein kringetje om haar heen, ik wilde haar gaan redden tot ik mij realiseerde dat ze het misschien wel leuk vond, de schare fans. Verder allemaal gezichten die ik in de gauwigheid niet kon rijmen met namen, twee heel leuke schrijfsters die diep in de olie waren, compleet met dubbele tong en uitgelopen make-up, maar zeg nou zelf: daarvoor hoeft een mens niet naar het Boekenbal. Een wat oudere Limburgse schrijfster die audiëntie hield op de trap (de oudere meneer was al overleden) en veel mensen die volkomen ongegeneerd, en een enkeling met een fikse gêne en daardoor volledig ongeremd, al het decor van de muren, deuren en plafonds rukten. Dat was wel ietwat disturbing in het begin, moet ik toegeven.
Maar ik kende dus geen hond. Niemand. Ik was wel op sleeptouw genomen door een heel lieve collega, die ik daarvoor nog nooit had ontmoet, maar dat voelde ook alsof ik hem bezet hield, weg hield bij zijn vrienden. Dus ik dronk een gintonic of twee, drie, vier, ging nog een keer plassen in het herentoilet want voor die van de dames stonden 100 dames en zag daar per ongeluk de piemie van James Worthy. Hij plaste in het urinoir en (geen idee waarom!) draaide zich half om toen hij zijn piemie weer terugstopte. Dat was wel het hoogtepunt van mijn avond: de penis van James Worthy.
Met open mond rende ik door de gangen naar de garderobe en spoedde mij naar mijn logeeradres. Op de grachten had ik sjans met een groepje bezopen Italianen, de eerste flirt van de avond.
Al met al kan ik stellen dat ik niet ben gemaakt voor het Boekenbal. Ik ben ook nooit meer uitgenodigd, dus ik denk dat het gebrek aan liefde wederzijds is. We zijn geen match, zogezegd.